Ամենափոքր անախորժությունը դառնում է սարկազմ, գժտությունը՝ հումոր, իսկ երգիծանքը ոչնչացնում է ատելությունը: Ատելությունը սարսափելի է, անգամ թշնամու նկատմամբ ատելությունը: Վերջին օրերի սահմանային լարվածության հետևանքով հակառակորդն արտահայտել է դա, բայց ո՛չ այնպես, ինչպես դա անում են հայերը:
Մոսկվայի շուկաներից մեկում թշնամին հայկական ծիրան է տրորում: Մեր հարևանին խաբել են: Իրականում խաղողն են տրորում, այն էլ՝ բոբիկ: Բայց, եթե այդքան սիրել են հայկական խոհանոցը, պետք է որ հաջորդն արցախյան ժինգյալով հացի տրորման չստացված փորձերը լինեն կամ գոնե ընկույզի կոտրումը: Մերը հումորն է: Մերը աշխատող գլուխն է, ո՛չ՝ աշխատող ոտքը:
Շատերս ենք կարդացել Ստեփան Զորյանի «Ջրհորի մոտ» պատմվածքը, որի հիմնական միտքն այն է, որ իրար ռազմական առումով չզիջող և ատելությամբ լցված պատերազմող կողմերը, կենսական պահանջից ելնելով, օգնում են միմյանց: Ապա հեռանում են իրենց դիրքերը` «կրակ» հրամանին սպասելու համար: Ստացվում է, որ կողմերը պետք է կրակեն այն մարդկանց ուղղությամբ, որոնց ժամեր առաջ փոխանցում էին հացի կտորներ և ջուր... Ինչ են պահանջում հրամանները և թե ինչ է ուզում ՄԱՐԴԸ, ո՛չ աֆղանը, հույնը կամ քուրդը, այլ ՄԱՐԴ բանական էակը, միշտ չէ, որ համընկնում են: Սա է պատմվածքի եզրահանգումը: Միգուցե մեր հակառակորդն էլ հոգեկան մեծ դժկամությամբ է կատարում անխուսափելի հրամանները:
Եկեք լինե՛նք չարության դեմ վեհասիրտ, վատի դեմ՝ ազնիվ: Իսկ բարբարոսներ շատ կգան ու կանցնեն անհետ...
Վաղը ավելի լավ է լինելու: Վաղը չէ մյուս օրը՝ ընտիր․ չէ՞ որ մեզ հայ են ասում:
Կարինե Ավալյան, 11-րդ դասարան
Կիսվել